Skulu vit vedda?

Eg átti mær eina húgvu ....

Og tað hendi í teimum døgum undan jólum, at móðir og sonur gingu í Havnar gøtum. So mangan hesar illveðursdagar komu tey framvið Gamla Bókhandli, har standmyndin situr á beinkinum.
"Hon sær køld út" segði sonurin
"Tað eru ráð fyri tí " segði mamman
Tá hettar hevði endurtikið seg nakrar ferðir segði mamman:
"Hvat kunnu vit gera við tað, sonur góði?"
"Kanska ein húgva hevði verðið góð" segði sonurin.

So kastaði mamman uppá eina húgvu til standmyndina. Húgvan varð liðug og so fóru tey í býin at lata standmyndina í. Stoltur var sonurin, tá hann skoðaði verkið!
Og onkur portalur fekk søguna og setti hana á breddan. 

Omman var kanska eitt sindur skeptisk og helt fyri, at handan húgvan fer at sita á hasum standmyndarhøvdinum ein hálvan dag. 

" Hon man fara sín vey í skýmingini",  helt hon fyri.

" Pessimist",  søgdu tey við ommuna.

Og so veddaðu tey aftur og fram.

Onkur segði ein dag, onkur hálvan tíma og so onkur annar segði eina viku!

Hvør fekk rætt?? Eingin.

Húgvudagarnir gjørdust fýra í tali, so nú hoyrist standmyndin syngja:

"Eg átti mær eina húgvu...." sjálvt um tann sangurin einki sum helst hevur við standmyndir í húgvu at gera, men fyrsta regla passar bara sera væl til støðuna!

Gott nýggjár!