søndag den 25. januar 2015

Binding, bindiklubbar, bindikonur, bindingarmynstur ......


Vit elska at binda ....

...og onkuntíð binda vit frið ....


Macho!!
Hendan uppskriftin verður eftirspurd til várs og summars, tá feriu sesongin byrjar. 

Bít serliga merkið í beltið. Ein fiks, lítil detalja!! Man kundi saktans sett ein lumma í eisini til fartelefonina!!

Eg havi lánt hesa myndina frá facebook bólkinum Bindiklubbin. Tað er ein fantastiskur bólkur. Eg eri totalt tikin á bóli av dugnaligheitini, uppfinnsomheitini og tí ídni, ið her verður lagt fyri dagin. Og hevur tú ein binditrupulleika, so vupti, tú spyrt og tú fært svar næstan áðrenn spurningurin er farin avstað!!
Ok, viðhvørt hendir tað, at meiningarnar verða nakað nógvar, men so er at halda høvdið kalt og bara velja úr rúgvuni!

Her verða myndir lagdar út av fínastu, handvirkaðu pløggum. 
Her fái eg hugskot og meira enn so, eina og báðar tvær uppskriftirnar við.


























Hendan troyggjan til dømis, er løgd út av eini ommu.

Hon situr og bíðar eftir ommusoninum. Vit vita ikki, um hann er á veg í verðina ella á veg á vitjan, men omman styttir sær stundir, kastar uppá og so kemur hendan troyggjan burturúr. 
Onkursvegna talandi stokkar má man siga.


Ein onnur kona kastaði uppá hesa í gjárkvøldið!! Tað er ikki eiti á. Neistarnir hava fokið um stovuna, ella hvar hon hevur sitið!



























Og uppaftur ein onnur kallar hesa troyggjuna sítt vikiskiftis arbeiði. Wau vikiskiftisarbeiði!!!
Tað er ikki smávegis, ið verður bundið. Eg haldi tað vera heilt einastandandi. 

Síðsta plaggið eg seti inn í bloggin, er ein dópskjóli. 
Enjoy
Kanska okkurt hevur inspirerað teg at finna stokkarnar fram og kasta uppá.


So kundi eg skrivað eina heila avhandling um bindiklubbar, men tað geri eg ikki. Eg njóti at vera partur av einum slíkum. 
Vil bert ynskja øllum bindiklubbum í landinum góðan bindibyr. 

























Hvat var lívið uttan stokkar!!!


lørdag den 3. januar 2015

Skulu vit vedda?

Eg átti mær eina húgvu ....


Og tað hendi í teimum døgum undan jólum, at móðir og sonur gingu í Havnar gøtum. So mangan hesar illveðursdagar komu tey framvið Gamla Bókhandli, har standmyndin situr á beinkinum.
"Hon sær køld út" segði sonurin
"Tað eru ráð fyri tí " segði mamman
Tá hettar hevði endurtikið seg nakrar ferðir segði mamman:
"Hvat kunnu vit gera við tað, sonur góði?"
"Kanska ein húgva hevði verðið góð" segði sonurin.
















So kastaði mamman uppá eina húgvu til standmyndina. Húgvan varð liðug og so fóru tey í býin at lata standmyndina í. Stoltur var sonurin, tá hann skoðaði verkið!
Og onkur portalur fekk søguna og setti hana á breddan. 

Omman var kanska eitt sindur skeptisk og helt fyri, at handan húgvan fer at sita á hasum standmyndarhøvdinum ein hálvan dag. 
" Hon man fara sín vey í skýmingini",  helt hon fyri.
" Pessimist",  søgdu tey við ommuna.
Og so veddaðu tey aftur og fram.
Onkur segði ein dag, onkur hálvan tíma og so onkur annar segði eina viku!
Hvør fekk rætt?? Eingin.
Húgvudagarnir gjørdust fýra í tali, so nú hoyrist standmyndin syngja:
"Eg átti mær eina húgvu...." sjálvt um tann sangurin einki sum helst hevur við standmyndir í húgvu at gera, men fyrsta regla passar bara sera væl til støðuna!

Gott nýggjár!