Hon kom og hon fór

Drotningavitjanin

Soleiðis nevnist ein hugleiðing hjá Williami Heinesen.

Eg skal so ikki royna at koma nærindis hansara genialiteti, men bara stjala yvirskriftina eina løtu.
Somuleiðis loyvi eg mær at lána myndir frá fotografinum Álvi Haraldsen.

Onkur fór næstan til himmals tí gøtudanskt var málið, einasta málið, ið dugur er í, søgdu summi, meðan onnur høvdu meira nuanseraða støðu til tað fyribrigdið.
Og so kemur ein reportaga frá pressufundi. Heldur ørkymlað hoyri eg Finnur Koba kalla gøtudanskt fyri eina føroyska dialekt.

Onkur fekk riddarakross og onnur bóru seg undan.  Onkur vildi ikki sita til borðs við hátignini umborð á Dannebrog, men fegin í Norðurlandahúsinum.  Akkurát sum Jenis á Rana á sinni, ið ikki vildi sita til borðs við samkyndum forseta og krógvaði sína smáligheit aftanfyri sína trúgv, so vildi løgtingsformaðurin ikki umborð á Dannebrog og krógvaði seg aftanfyri sín politiskan lit.
Hartil kann so leggjast, at onnur í sama liti fegin notu ein góðan bita umborð.
Livst so spyrst!

Og tað eru ikki so nógvar meiningar um tað. Tað er heldur enn ikki smáttskorið!!

Annars haldi eg, at alt gekk sum eftir ánni. Eingin datt av ella datt um ella bara datt tó at onkur mundi dottið. Og næstan øll vóru bara glað.

Kingo sangarar loyptu slíkan hvøkk á hennara hátign, at hon mundi dottið. Gott, at nokk av fólki var at lofta henni.
Tað er so ikki gamal siður, at kingosangarar koma krúpandi, syngjandi undan gróti, sum er bundið uppá í øllum ælabogans litum?? Tað hevði óivað loypt hvøkk á so mangan. Men opinbart var tað bert hátignin, ið einki visti. Øll hini vóru væl kunnaði um kingo avrikið.

Myndir Álvur Haraldsen

Vit takka fyri hesaferð!