Heystvindar
Dagurin horvir móti náttininátt móti degnum
flaksandi myrkur og ljós yvir bygdum
meðan vindurin fyllir dalarnar
við sinnisbroytingum
og slóð summarsins
hvørvur og hvørvur .....
við gluggakarmin
situr húsmóðurin:
bindur, seymar, veturin
fastan í fang okkara.
(Roynd 1 1971)
Arnbjørn Danielsen
Eg sat við vindeygað í morgun, sólin strálaði og fekk reydligu litirnar uttanfyri at lýsa. Eg sá veturin aftanfyri sólina og reyða litin. Kom at hugsa um mín góða vin Arnbjørn. Serliga kom eg at hugsa um yrkingina Heystvindar.
Mær untist at búgva saman við Arnbirni í fyrsta føroyska kollektivinum í Dk. Ein ótrúliga serlig tíð, rík í so nógvar mátar. Eg havi hug at uppfríska tað, sum Arnbjørn skrivaði. Hann var ein góður yrkjari, og er nokkso gloymdur í dag.
Hann er ikki meira. 33 ár varð alt, ið honum untist av jarðarlívi. Yrkingarnar og frásagnirnar hava vit eftir hann.
Eg sat við vindeygað í morgun, sólin strálaði og fekk reydligu litirnar uttanfyri at lýsa. Eg sá veturin aftanfyri sólina og reyða litin. Kom at hugsa um mín góða vin Arnbjørn. Serliga kom eg at hugsa um yrkingina Heystvindar.
Mær untist at búgva saman við Arnbirni í fyrsta føroyska kollektivinum í Dk. Ein ótrúliga serlig tíð, rík í so nógvar mátar. Eg havi hug at uppfríska tað, sum Arnbjørn skrivaði. Hann var ein góður yrkjari, og er nokkso gloymdur í dag.
Hann er ikki meira. 33 ár varð alt, ið honum untist av jarðarlívi. Yrkingarnar og frásagnirnar hava vit eftir hann.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar